Recenzje

Kiedy na targach E3 2018, Microsoft zapowiedział wydanie Gears Tactics, byłem więcej niż zainteresowany. Pomysł przeniesienia Gearsów do turowej strategii, wydawał się genialny w swojej prostocie. Grą najpierw mogli cieszyć się jedynie posiadacze PC, ale Microsoft zadbał, by konsolowcy na start nowej generacji również mogli zaopatrzyć się w taktyczne Gearsy.

Od premiery Assassin’s Creed Odyssey do premiery kolejnej części minęło dwa lata. Wydawać by się mogło, że tak długie oczekiwanie sprawi, że będę czekać na Assassin’s Creed Valhalla jak na Gwiazdkę. A jednak hype u mnie prawie nie istniał, a grę kupiłem niemalże „na siłę”. Mimo to, kiedy już w nią zagrałem to … wsiąkłem jak głupi.

A Plague Tale: Innocence od jednej z pierwszych zapowiedzi krążyło gdzieś na obrzeżach mojego zainteresowania. Słyszałem wiele dobrego o tej grze, ale jakoś nigdy nie na tyle, by mnie przekonało do dokonania zakupu. Kiedy jednak gra trafiła do Xbox Game Pass nie mogłem sobie odmówić ogrania tego tytułu.

Pierwsze Ori było dla mnie nie lada niespodzianką. Mimo, że tytuł ten pojawił się niespełna dwa lata po premierze Xbox One, to sięgnąłem po niego dopiero niespełna dwa lata temu. Mimo świetnych ocen i wielu poleceń od znajomych nie rwałem się jakoś do tej gry.  Dziś żałuję straconego czasu. Ori and the Blind Forest okazało się świetnym tytułem, grą która wznosi gatunek na nowy poziom – oprawą audiowizualną, gameplayem oraz sposobem opowiadania historii

Spider-Man odkąd pamiętam należał do czołówki moich ulubionych bohaterów komiksowych. Do tej pory jednak nie udało mi się zagrać w grę, która by mnie urzekła. Kiedy jednak dowiedziałem się, że odpowiedzialny m.in. za Sunset Overdrive Insomniac Games grzebią przy nowej grze z Pająkiem w roli głównej moje zainteresowanie sięgnęło zenitu, by zaraz szybko opaść, gdy wyszło, że gra wyjdzie tylko na PS4. Po kilku miesiącach jednak przemogłem się, pożyczyłem od dobrego człowieka Playstation 4 Pro, wraz ze kopią gry i zanurzyłem się w Nowym Jorku.

Przygodówek nie lubię – i to niestety niezaprzeczalny fakt. Grałem za szczeniaka w Goblins 3, ale to wszystko na co było mnie stać. Nawet przygody Larry’ego mnie nie wciągnęły, a gierki od Telltale traktuje jako farmę gamerscore’a. Kiedy jednak mój serdeczny przyjaciel ze swoją cudowną partnerką opowiadali mi o swoich wrażeniach z Life is Strange nie mogłem pozostawić tego bez przetestowania. I wiecie co? Ukończyłem z zachwytem.

Jeśli miałbym szczerze odpowiedzieć na pytanie, czy czekałem na Crackdown 3, to odpowiedź brzmiała by – nie. Owszem, jestem wielkim fanem pierwszej części, która pod paroma aspektami była przełomowa, ale już znacznie mniej udana część druga sprawiła, że patrzyłem na tę serię z pewną rezerwą.

Serię Tomb Raider uwielbiam odkąd moje ledwo co nastoletnie oczy zatrzymały się na kanciastych piersiach bohaterki na pierwszej warszawskiej Gambleriadzie. Z czasem miłość lekko osłabła, by ze zdwojona siłą wrócić przy okazji rebootu z 2013 r. Z tym większymi nadziejami usiadłem do zwieńczenia trylogii „nowej” Lary.

Generalnie w swoim growym życiu trzymam się bardzo prostej zasady, że unikam jak ognia jRPG i slasherów. Od każdej reguły są jednak wyjątki i z takim miałem ostatnio do czynienia. Do ogrania zachęciło mnie bowiem Darksiders 3 – zapraszam na porcję wrażeń.

Po dwuletniej przerwie, jaką Ubisoft zafundował nam, między Assassin’s Creed Syndicate a Assassin’s Creed Origins, francuska firma wróciła chwilowo do corocznego cyklu wydawniczego, fundując na w 2018 r. Assassin’s Creed Odyssey. Rodziło to uzasadnione wątpliwości odnośnie jakości najnowszej części serii i zbyt mało różnić w stosunku do poprzedniczki. Jak wyszło, dowiecie się z lektury tego tekstu.