Recenzje

Gra o której nie słyszałeś.

Historia powstawania Ashen jest dość kręta i zawiła. Gra została zaprezentowana po raz pierwszy na targach E3 w 2015 roku i od tamtej pory słychać było o niej wyjątkowo niedużo. Od czasu do czasu zaserwowano nam jakiś gameplay, ale ci którzy próbowali znaleźć więcej informacji, musieli obejść się smakiem. Datę premiery wyznaczono enigmatycznie na rok 2018. Mijały kolejne miesiące niecierpliwych oczekiwań, a kiedy na kalendarzu pojawił się grudzień, nadzieje na wydanie gry w tym roku coraz bardziej się oddalały.

Konsole przenośne (tzw handheldy) towarzyszą nam już od ponad ćwierć wieku. Modę na mobilne granie rozpoczęło Nintendo ze swoim GameBoyem. Warto zaznaczyć, że firma ta, aż do dziś kontynuuje tę tradycję do tego stopnia, że postanowili wstrzymać się z produkcją typowo stacjonarnych konsol.

Stało się – na Padem o Ścianę pojawiła się pierwsza recenzja gry nie związana z Xboxem. Zawsze wychodziłem jednak z założenia, że jak tracić dziewictwo to z kimś tego wartym. Dlatego przed Wami recenzja najgłośniejszej tegorocznej gry na wyłączność z obozu niebieskich – God of War.

State of Decay 2 to drugi, oprócz Sea of Thieves, tegoroczny exclusive Microsoftu. Podobnie jak gra Rare, nie zebrała jednak porażających ocen krytyków. Sprawdźmy, czy słusznie.

Far Cry 5 był najbardziej oczekiwaną przeze mnie grą początku roku – zaopatrzyłem się w niego jak tylko była taka możliwość i z wypiekami na twarzy rozpocząłem wycieczkę po Montanie. I mimo, że moje oczekiwania nie zostały do końca spełnione, to bawiłem się przez prawie 40 godzin naprawdę nieźle.

Śródziemie: Cień Mordoru to jedna z lepszych gier w jakie grałem na początku przygody z Xbox One – gra urzekła mnie praktycznie w każdym aspekcie i z miejsca stała się jedną z ulubionych gier z otwartym światem. Tym bardziej czekałem z niecierpliwością na kontynuację. Niestety wychodzi na to, że hasło bigger, better and more badass nie zawsze działa.

Trudno byłoby zacząć recenzję Hellblade bez wyjaśnienia, czym jest psychoza. A to dlatego, że Hellblade nie jest zwykłą grą. Jest doświadczeniem tak unikalnym, że żadna gra, w którą do tej pory grałem, nie wywarła na mnie tak silnego wrażenia.

MachineGames za sprawą Wolfenstein: The New Order przywróciło wiarę w powodzenie FPS-ów nastawionych na rozgrywkę singlową. W Wolfenstein 2: The New Colossus, kontynuują ten marsz.

Po zapowiedzi EA UFC 3 miałem bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony cieszyłem się, że Electronic Arts nie porzuca marki, która, bądźmy szczerzy, nie dorasta popularnością do takich serii jak FIFA, NBA czy NFL. Z drugiej zaś obawiałem się, w którą stronę pójdzie najnowsza odsłona. Z doniesień przedpremierowych można było wywnioskować, że EA nie uczy się na swoich błędach i wyda kolejną grę upchaną mikrotransakcjami. Muszę też przyznać, że poprzednie odsłony, czyli UFC 1 i UFC 2 nie spełniały moich oczekiwań względem praktycznie idealnej gry jaką było EA MMA z 2010 roku.

Serię Assassin’s Creed uwielbiam od dawna, ale nawet to nie powstrzymywało przed dostrzeżeniem, że seria straciła pazur i obniża loty. Zapowiedź rocznej przerwy przyjąłem więc z radością i umiarkowanym optymizmem. Po scalakowaniu Assassin’s Creed Origins mogę śmiało powiedzieć, że warto było czekać.